krljušti grada,
glave saksija
proviruju ispod
masnih roletni
kao pod
srubljene senke
na pločniku,
beživotni pogledi
ptica
u neverici
koprcanja,
cigla što urasta
u ciglu,
plač detetov kao
cvet
u ruševinama
sumraka,
kap po kap
betonskih
lojanica
klizi naviše
tamo gde je oltar,
na krovove zgrada,
i kao da čuješ
sveštenikov glas
na radiju,
javlja ti da je
vino prevrelo,
voda zagađena
a duša
korumpirana